هرگز نبُوَد به کام دلجو ، شیرین تر از وصال دلدار
محبوب بگو ز نامه ی عشق، مانوس شو با دلم دگربار

ای ماه نگاهِ من بگو باز؛ اسرار شب سیاه دل را
در تاب و تبت توان ندارم، جانم به لبم رسیده انگار...

آلوده نموده ای اگر چه، دل را به گناه عشق لیکن
روز و شب من سرودن شعر، من سیر نمیشوم از این کار

تلخی شراب عشقت هر بار، با شور شود به کام شیرین
از روشنیِ تو شب بمانم، در پرتوی حُسن یار ،بیدار

در خلوت دل نشانده رویت، شعری به ردیف عشق گویی
آورده به وزنِ مصرعِ زلف، در بحرِ نگار دلبر و یار